Հայաստանի Հանրապետությունն ու Ամերիկայի Միացյալ Նահանգները ստորագրել են «Ռազմավարական գործընկերության մասին կանոնադրություն»: Նկատենք, որ քաղաքական քննարկումների օրակարգ նետվեց պայմանագիր եզրույթը, բայց «ծնվեց» կանոնադրություն: Սա ոչ այլ ինչ է, քան սովորական խաբեբայություն կամ «գեղցու կռուտիտ», որն իբր մոլորության մեջ պետք է գցի հայաստանյան հանրությանն առաջիկա ընտրություններից առաջ, իսկ միջազգային գործընկերներին՝ Հայաստանի արտաքին քաղաքականության իրական վեկտորները քողարկելու համար...

Ես ոչ մի վատ բան չեմ տեսնում նրանում, որ այսօր՝ հունվարի 14-ին, կստորագրվի Հայաստանի և ԱՄՆ-ի միջև ռազմավարական գործընկերության մասին փաստաթուղթ։ Միևնույն է, ԱՄՆ-ն այդ փաստաթղթով չի դառնա Հայաստանի ռազմավարական գործընկեր, ինչպես որ Ռուսաստանը 2022-ի փետրվարից հետո չի դարձել Ադրբեջանի ռազմավարական գործընկեր, երբ Պուտինը Ալիևի հետ ստորագրեց այդպիսի փաստաթուղթ...

Այն, որ հունվար-փետրվարին Բաքվի բռնապետն իր խոսույթում, գործողություններում ակտիվանալու է, ինձ համար կանխատեսելի էր։ Այստեղ կարևոր է հասկանալ, թե ինչու է հատկապես հիմա հոգեխանգարմունքների մեջ ընկել, ինչու է իր խոսույթով փորձում Հայաստանի վրա ազդել, ընդ որում, խոսելով նաև վերջնագրի տեսքով։

Մոսկվայի և Թեհրանի միջև համապարփակ ռազմավարական գործընկերության մասին պայմանագիրը, որը հավանաբար ստորագրվելու է ընթացիկ ամսվա ընթացքում, կարող է որոշակիորեն մեծացնել Հայաստանի մանևրելու հնարավորությունը:

Վայելեք. Թեհրանն ու Անկարան քննարկում են «Զանգեզուրի միջամցք»-ի հարցը:

Ըստ էության, Ադրբեջանում վստահ են, որ Իրանի մասով կայացված է որոշում՝ Սիրիայից հետո։ Այդ վստահությունը Բաքվի բռնապետի մոտ առաջացել է Թուրքիայի և Իսրայելի հետ խորհրդակցությունների արդյունքում։

Ծանոթացեք «Ալ Արաբիային» տված` Սիրիայի նոր ղեկավարի երեկվա հարցազրույցին:

Ո՞րն է Բաքվի նախագահի ուժը, որով նա կարողանում է նաև Ռուսաստանի հետ խոսել վերջնագրերի լեզվով։ Ես միշտ ասել եմ՝ բավական է մեկ քայլ զիջել Ադրբեջանին, և անհավանական արագությամբ կմեծանան նրանց պահանջների ծավալներն ու լկտիության աստիճանը։ Խնդիրն այն է, որ նրանք զիջումն ընկալում են որպես թուլություն:

Քարոզչական դաշտում Ռուսաստան-Ադրբեջան հարաբերությունների լարումներ են նկատվում, որոնք կարող են զգալիորեն մեծացնել նոր պատերազմի հավանականությունը։

Թուրքիայի կողմից քրդական ուժերի դեմ նախապատրաստվող օպերացիայից առաջ Սիրիան ամբողջ ուժով վերածվում է թուրքական պրոքսի կազմավորման։